— Nə ilə əvəz eliyəcəksiniz? Qutu, qutu modern evlərlə?

— Əsmər?!

— Ömür keçdi, gün keçdi, cavan olmaram bir də mən.

— Camalın katibəsi.

— Heç inanmıram ki, mən Bakıdayam!

— İşin nədən ibarətdir?
— Rayonlarda tikilən hamamların layihəsini hazırlayıram.

— Moskvadan onunçün gəlmisən ki, mənə Camalın gözəl cəhətlərindən danışasan?

— Əyri-üyrü dar küçələrin, gündüzlər otaqlarındakı bəyaz gecələrini, küçələrini dolanan addımların həmişə tənha səsi, gecələrin dünyada itən tarix tikəsi, içindən bayır şəhərə, böyük şəhərə çıxan təəccübün, oğrularından qorxan cibim… ölüm ayağındadır indi. İçərişəhər, içərişəhər!

— Faytona bax, ay aman!

— Ürəyimdə tutmuşdum ki… əgər qutuda heç olmasa, bir dənə kibrit çöpü qalsa, onda biz səninlə evlənəcəyik!

— Çamadanın hanı?
— Yoxdur, heç nəyim yoxdur, elə belə gəlmişəm…Səni görməyə.

— Ağəz, Camal yaxşı oğlandur! Ver qızı ona!

— Kim sənə deyib ki, mən xoşbəxt deyiləm? Əksinə, mən çox xoşbəxtəm. Mənə yazığın zad gəlməsin, bildin?

— Bakı Xəzərdə bitir, amma Moskva uzandıqca uzanır.

— İmza Kamikadze.
— Eşidəndə ki, Bakıda yağış yağır, soyuqdur, mən də üşüyürdüm.
— Oqtay, mənə heç nə demək istəmirsən?
— Nə deyim ki?
— Heç nə, ayı!

— Həyatda, məncə, ən gözəl şey odur ki, insan özü üçün bir nağıl uydura bilsin. Əsas budur ki, uydurduğu nağıla inansın.